Zweverige shit

Gran Canaria 11-12-2023 Ik ben op Gran Canaria, alleen. Ik ben bezig met het bestuderen van het boek "kwantumbewustzijn" en die de oefeningen uit het boek. Ik mediteer en ben veel aan het denken. Ik hoopte al dat dat iets in me los zou maken. Wat dan, weet ik niet. Maar ik had vanmiddag een inzicht op het strand dat veel met me deed. Na een dagje zonnen, lezen en gemasseerd worden op het strand was ik een Sangria gaan drinken in de winkelstraat. Na de Sangria wilde ik nog niet naar het hotel terug, dus besloot ik een standwandeling te maken door de branding. De Sangria maakte me ontspannen. Het was druk op het strand met allemaal mensen met het zelfde idee. Ook veel mensen speelden in de golven. Jong en oud, naakt en gekleed. Het begon het met een sterk gevoel van liefde dat ruimte kreeg in mij. Het gevoel was er al even maar werd denk ik versterkt door de Sangria en de mooie wandeling. Het gevoel werd sterker en riep de gedachte op: Ik bén al deze mensen. Ik ben de oude man met de dikke buik. De tokkie-vrouw. Het kind in de luier. Jong, oud, man, vrouw, dik, dun, welke nationaliteit of huiskleur dan ook. We zijn allemaal dezelfde. Ik heb met iedereen bijna evenveel gemeen. De gedachte ging verder terwijl ik omlaag naar mijn voeten keek die in het zand liepen en weer overspoeld werden door een nieuwe golf van de branding. "Ben ik dan ook het water?" Ja. Ik ben ook het water. Alles wat ik in die mensen zie, waarvan ik houd, dat zit ook in mezelf. Alles wat ik zie bij het water waarvan ik houd, ben ik ook zelf. Het water kolkt en is onstuimig, maar wordt later bubbelig en laat het zand wat in de golf is meegekomen weer naar beneden dwarrelen. Het water stroomt weer snel terug naar de zee en maakt al het zand weer plat. Water geeft. In de vorm van drinken, leven, rivieren, regen, zee, spelen, etc. Maar het water neemt ook. Té veel water kan een boel kapot maken. Denk aan tsunami's, overstromingen, verdrinkingen en ook watervergiftiging. En tóch houd ik zo van het water. Van al het goede en mooie ervan. Het gevoel dat in de loskomt als ik een rustig stroompje, kolkende rivier of branding zie, is onbeschrijfelijk. Zó veel houd ik ervan. Zo veel liefde verdien ik zelf dus ook. Ik ben ook niet alleen maar goed, of belangrijk of bijzonder. En toch bén ik onderdeel van dit geheel. De gedachte ging verder. Ben ik dan ook het zand? Ja. Dezelfde redenatie gaat ook op voor zand. Even later keek ik naar de lucht. Ben ik dan ook de lucht? Ja. Ik ben ook de lucht. De vier elementen kwamen in me op.. de laatste is vuur. Ik keek naar de zon en begreep opeens waarom deze vier dingen vaak genoemd worden als álles wat er is. De conclusie van de gedachte en de vraag wat dat dan voor mij betekent, was dat de grootste liefde is om er onderdeel van te mogen zijn. Van water, aarde, lucht en vuur. Om het te zijn en te zien. En te zien betekent niet alleen om ervan te nemen, maar ook om ermee in evenwicht te zijn. Het water is er voor mij. Ik wil er ook zijn voor het water. Iets teruggeven. Aan mensen, aan de natuur, aan alles wat er onderdeel van is. Voor nu zie ik dat vooral in de vorm van positieve energie. Alleen al de mindset dat ik hier ben om in balans te zijn met alles en om ermee te leven, in plaats van ervan te nemen, is het belangrijkste.