A letter from Dec 5th, 2021

Içimde bir boşluk var. Ruhumun derinliklerinde bir sızı benim felaketimi hazırlıyor. Kabimdeki o acı,  o sızı benim tüm vücudumu ele geçiriyor. Beynim bu acıdan  kurtulmak için kalbime yeni acılar oluşturmayı hedefliyor ve kendimden habersiz bi şekilde hayatıma yeni acılar ekleyerek o sızıyı bastırıyordum. Diyeceksiniz neden yüzleşip alt etmiyordun o sızıyı. Bilmediğin bir şeyle nasıl yüzleşebilirsin ki? Bu acının ne sebebi vardı ne de bir çözüm yolu...  Sadece bazı şeylerle bastırıp hayata tutunmayı deniyordum. Ama bu bana daha kötü bir felaket olarak geri dönüyordu. Felaketlerin ortasında kalmış gözü yaşlı bir kız çocuğu olmaktan çok yoruldum. Ya ben bu sızıya bir son vercektim ya da o bana bir son hazırlayacaktı. Hayatta kalmak için son hamlelerimi yapıyorum. Umarım yıllar sonra bu yazıyı okuyabilirim ve "Ne zor günlerdi geçti artık" diyebilirim.  Bu savaşta kaybetmekten korkmuyorum. Ardımda bırakacağım gözü yaşlı annem için üzülüyorum. Ikinci evlat acısını ona yaşatmaya kıyamıyorum... Bazen diyorum kazanmaya değecek mi? Kazandığında verdiğin mücadeleye  değer bi hayat bekliyor mu seni? Bu soruların henüz cevabını bulamadım. Inşallah bu soruların cevabını bulduğumda hala mücadeleye devam ediyor olurum... HALA SAVAŞIYOR MUSUN? Evetse cevabın: Çok yoruldun mu? Pes etme! Pes edecektin mağdem neden buraya kadar geldin?