A letter from Sep 05, 2022

İçinə düşdüyüm bu depresiyanı görəsən kimsə görmür. Niyə beləyəm , nəyim çatmır. Yoruluram. Mənasız başlayan ağlama krizlerim , ən kiçik şeydə belə dolan göz yaşlarım məni yorur. Çıxmaq istəyirəm bu haldan. Həqiqətən xoşbəxt olmaq istəyirəm. Belə hiss etdiyim üçün nankor olmadığımı bilmək istəyirəm. O qədər deyirler ki hər şeyin var , Allah'a ağır gedər , camaat heç nə tapmır yeməyə sən xoş gününə təpik atırsan. Döyülmürsən , söyülmürsən , nə istəyirsən alırsan , nə istəyirsən olur amma yenə də nankorluq edirsən. Məndə belə hiss etmək istəmirəm ,məndə nankorluq etmək istəmirəm. Amma özümdən asılı deyil. Mənə də xoş deyil. Elə bilirsiniz özümü bele dəyərsiz hiss etmək mənə xoşdur ?! Nə qədər qəlbim qırılır heç kimin xəbəri yoxdur. İrəli getmək istəyirəm, gedirəm də amma necə gedirəm heç kim bilmir. Məcbur gedirəm. Mən nə edim bilmirəm. Mən yoruluram. Yoruluram. Yetər niyə beləyəm. Nifrət edirəm özümə. Yenə gelen ağlamaq krizlerinden birinde ağlaya ağlaya yazıram. Nəyə ağlayıram ,niyə ağlayıram bilmirəm. Mən sadəcə heç nəyi vecimə almamaq istəyirəm. Ürəyim nə istəyir məndən bilmirəm. Nəyin davasını edir mənlə bilmirəm. Çığıra çığıra içindekileri demek istəyirəm. Amma kime demek istəyirəm nə demək istəyirəm bilmirəm. Birilərinə heç qorxmadan güvenmek istəyirəm. Birilərinə dərdlərimi demək istəyirəm. Kaş danışa bilsəm ,saxta gülümsəmələrimdə boğulmasam.