A letter from May 18th, 2022

Gelecek ben, Bugün dilekçeleri vermeye gittim ve bunu dönüş yolunda otobüste yazmaya başladım. Umarım pişman olduğun bir şeyler yoktur. Lisede pek kendin olamasan da bir gün kendi benliğini keşfedebilirsin diye umut ediyorum. Ne hissettiğini bir ben biliyorum zaten. Aynı şu anki hava gibiyim. Önce güneşli ve rüzgârlı ama ardından yağmurun habercisi olan bulutlarla kaplı. Biraz kişiliğim gibi değil mi? Tünelden önceki son kaçış yolu gibi. Sanki her an pişman olabilecek miş gibi. Ama hiç öyle değil, sadece "gibi" gibi. Benzetmeden ibaret. Ağlamak bile gelmiyor içimden ve kendimi uçsuz bucaksız denizde küçük bir hamsi gibi hissediyorum. Sürüden ayrıldığı andan itibaren anlamını kaybediyorum sanki. Ben gerçekten böyle miyim? Ben gerçekte neyim? Liseyi istediğin gibi yaşayamadık ama belki bu açığı kapatacak bir şeyler olur hayatta he? Bilemezsin. Bunu ikimizin de geleceğinde Yaren bilecek. Bu mesajı okuyacağım nasıl bir halde olurum bilemiyorum ancak hayallerim bile beni kısıtlarken acaba iyi mıyımdır diye düşünmeden edemiyorum. Şimdi her gün yürüdüğüm bu ağaçlı merdivenler çıkarken sana tek bir şey demek istiyorum. Ne yaparsan yap gelecek Yaren ben seni hep seviyorum.