A letter from March 9th, 2021

Merhaba sevgili ben, Hayatta mısın bilmiyorum. Ben bunu sana yazarken çok zor zamanlar geçiriyorum. Babam olacak şerefsizin annemi dövdüğüne şahitlik etmek zorunda kaldım. Kendimi çok suçluyorum. Annemi onunla mutfakta yanlız bıraktığım için. Annemin çığlığını hafızamdan silemiyorum. Sonrasında olanlar berrak değil. Hayatım karardı resmen o olaydan sonra. Anne diye çığlık atıyordum ki teyzem geldi. Onu ben aradım titreyen sesimle konuşamayınca endişelenmiş.Teyzem telefonunu evde bırakmış bu yüzden aradığımda ulaşılamıyordu. Çok korktum anlamı aradım ona da birşey diyemedim. Bu olaydan sonra gizli gizli ağlar oldum. Annemi yere çakışını unutamıyorum. Annem beni iyi zannediyor. İyi gibi davranıyorum. Arkadaşlarımdan bile nefret ediyorum. Kocaman hayatımda yapayalnızım. Bundan sonra ne olacak bilmiyorum. Ne kadar çalışsam da kafam ders almıyor. Bazen ders çalışırken ağlıyorum. Belki sen daha iyisindir. Ya da o eve geri geldiği için ölmüşsündür. Ben son olaydan sonra polis aracıyla karakola giderken bir daha hiç birşeyin eskisi gibi olamayacağını anladım. Bir gün de büyümüştüm resmen. Ve eğer o adam gelirse bu eve yemin ederim ki intihar edeceğim. Çok mutsuzum. Mutluymuş gibi davranmak istemiyorum. İçim içime sığmıyor. Ölmek istiyorum. Ölseydim de görmeseydim annemi dövdüğünü. Hafızamdan silip atamıyorum. Onun kızı olduğum için kendimden nefret ediyorum. Annemi koruyamadığım için kendimden nefret ediyorum. Ben yaşamayı hak etmiyorum. Çünkü annemi koruyamadım. O kadar yanlızım ki. Yalnızlığım ilk kez bu kadar berrak gözümde. Beni dövse canım bu kadar yanmazdı. Okulda sürekli eve gelip anneme birşey yaptı mı diye düşünmek istemiyorum. Kendime birşey de yapamıyorum. Şu an bana birşey olursa annemi kim korur? Belki teyzemle yaşar artık, o zaman belki kurtulurum. Ben bu sene takdir alamayabilirim biliyor musun? Bu elbette biraz da benim suçum. Ama uzun zamandır bu evde psikolojim bozuk. Yemek yememe bile kızıyordu şerefsiz. Hep benle kavga ediyordu. Annem de beni dövmüştü sonra kriz geçirmiştim. Annem görsün istemiyorum ama tüm gün ağlıyorum. Kendimi sürekli annemi korumak zorunda hissediyorum. Onu bir an yanlız bırakmak istemiyorum. Keşke ölsem. Neyse seni fazla sıkmak istemiyorum çünkü bugün senin doğum günün. Doğum günün kutlu olsun.