A letter from February 28th, 2021

Dear FutureMe, Bu mektubu İngilizce yazmaz isterdim ama şu anda pek öyle bir havada değilim. Hem Behzat Ç. izliyorum hem de ara ara Tuvba'nın depresyon videosunu izliyorum. Anlayacağın duygularım tavan şu anda. Aslına bakarsan onları bile bastırmaya çalışıyorum şu anda. Düşünmezsem onlar burada olmazmış gibi. Hemen başka bir işe koyulursam yok olurlar gibi. Çoğu zaman ağlamamı içime gömüyorum. O gözyaşı her zaman uçta ama ben bir yolunu bulup onu kaybediyorum. Tuvba videosuna başlarken aylar önce yazdığı günlüğünden bir parça okudu ve orada diyor ki: "Buffy var, Ceyhun var, çok güzel paralar kazanıyorum, arkadaşlarım var, ailem var. Ama ben hep mutsuzum.Sürekli ağlamak istiyorum. Gülerken bile, eğlenirken bile çok rahatsızım. Bunun artık bitmesini istiyorum." Tam olarak bu durumdayım. Şükürsüz müyüm, olabilir. Harika bir ailem var. Bana asla baskı yapmıyorlar. Çoğu benim yaşımdaki insanın ailesi ders çalışmaları için veya başka şeyler için onlara baskı yapıyor, emirler yağdırıyor ama bende öyle bir şey de yok. 7/24 konuşabileceğim arkadaşlarım var. Bana ne yaparsam yapayım destek çıkacak, beni rahatlatmaya çalışacak, yardım edecek insanlarla çevrili etrafım. Hatırladığım kadarıyla gayet güzel de bir çocukluğum oldu. Travmam yok dersem yalan söylemiş olurum çünkü herkesin hayatında travmalar mevcut. Ben büyük ihtimalle onları bastırıyorum. Bu iyi bir şey mi emin değilim. Ailem istediğim her şeyi bana alıyor, istediğim yere yolluyor, benimle gurur duyuyorlar. Bana hiç karışmıyorlar. Beni seviyorlar ve bunu gösteriyorlar da. Derslerim çok iyi, başarılıyım. İbadetlerimi elimden geldiğince yerine getiriyorum. Şarkılar var bana yoldaşlık eden. Ama yine de mutlu olamıyorum. Boğazım hep düğüm düğüm. Gülerken bile bir şeyler düşünüyorum. Her hareketim sahte geliyor. Kendimi sevemiyorum. Her hareketimi, her işimi sorguluyorum, eleştiriyorum. Aynaya bakmaktan nefret ediyorum. Saçım, cildim, dişlerim, kaşlarım, göbeğim, bacaklarım, kıllarım, siyah noktalarım, sivilce lekelerim her şey dikkatimi çekiyor. Güzel olan hiçbir şeye odaklanamıyorum. Hayatta da böyle. Olumlu, hoş bir şey yaşasam bile hep kötü tarafını görüyorum. Bardağın yarısı boştur benim için hep. Birisi bana olumlu bir şey söyler, ben onda ima ararım, ironi ararım. Kendi kendime yetmiyorum. Hep daha fazlasına ihtiyaç duyuyorum. 10 kilo verdim. Birçok kızın sahip olmak istediği bir vücuda sahibim. Ama yine de yeterli gelmiyor. Göbeğim gidebilir mesela, gıdığım gidebilir, bacaklarım daha ince olabilir, basenlerim incelebilir, kollarım incelebilir, yanlarımda da yağlar var onlar da gidebilir. Spora başlamalıyım. Yemek yemeyi çok seviyorum ama yedikten sonra pişman olurum. Yanlış anlaşılmasın kendimi açlığa mahkum da bırakmıyorum. Memnun değilim kendimden. Ders çalışıyorum saatlerce. Yeterli değil. Biyoloji, kimya, matematik, Türkçe mi çalıştın; fizik de çalışabilirdin. Diğerleri fizik çalıştı bugün sen onlardan geridesin. Ama ben diğer bütün dersleri tamamladım bir tek fizik eksik. Onların bir tek fizik tamam. Olsun fizik sende eksik. Neden eksik. Herkesten geridesin. Salak mısın. Neden fizik çalışmıyorsun. Diğer derslere de zaten yarım yamalak çalışıyorsun. Çalışıyorsun evet ama doğru mu çalışıyorsun. Verimli mi sence tekniğin. O soruyu yanlış yapmıştın bak. Cevap anahtarına bakarak yapıyorsun bazı soruları da. Demek ki yeterince zeki değilsin. Bak Zeynep'e çatır çatır çözüyor. Bulem bugün fizik çalışmış sen neden çalışmadın. Berfin geometri çözüyor sen neden çalışmıyorsun. Problemlere de başlamıştın güya, neredesin şimdi. 3 yıldır Almanca, yıllardır Arapça görüyorsun. Ne haldesin, he. Korkuyorsun. Bir dilden korkuyorsun. Üşenmek değil bu sadece. Fizikten korkuyorsun. Matematikten korkuyorsun. Çok zekisin belki ama korkuyorsun. Bir kere bir soruyu yanlış yaptın mı vazgeçiyorsun. Hatırlıyor musun hazırlıkta "NIE GIB AUF!" pankartı yapmıştın. Sende işe yaramıyor herhalde o. "Denemezsen elde edemezsin!" en sevdiğin söz. Ama denemiyorsun. Yeterince çabalamıyorsun. Hatalarının farkındasın. Ama düzeltmek için emek sarf ediyor musun gerçekten. Şarkı söylemeyi seviyorsun ama üstüne gitmiyorsun. Gitar aldın, ukulele aldın. Bir şarkıyı ilk denemende başaramayınca hemen vazgeçiyorsun. Üstüne gitmiyorsun hiçbir şeyin. Rahata çok mu alıştın. Ama ben böyle değilim ki. Ben elimden geleni yapıyorum. Bak sesimi ne kadar geliştirdim. Kendi kendime gitar ve ukulele çalmayı öğrendim ben. Fizikte de ne kadar ilerledim. Anlıyorum artık. Matematikte de oldukça başarılıyım. Sadece henüz yolun başındayım. Almancayı senden daha iyi kimse konuşamıyor. Alman gibi aksanın var. Bak önceden "r"leri söylemeye cesaret edemiyordun. Artık ne kadar güzel söylüyorsun. Kimyada en başarılı sensin. Bazıları hala ne iş yapacağına karar verememişken sen kendinden eminsin. Neyi sevdiğini biliyorsun. İngilizcen herkesten daha iyi. Kendi kendine öğrendin onu da. Neden bu kadar negatifim. Sürekli şikayet ediyorum bir şeylerden. Hocalara katlanamıyorum. Ama onlara yine de çok değer veriyorum, çok iyi davranıyorum. Beni sevsinler istiyorum. Bütün öğretmenlerim bana hayran olsun istiyorum. Beni takdir etsinler istiyorum. İlgi mi çekmeye çalışıyorum acaba. Dayım bile bana şunu sordu: "Arkadaşların gidiyor diye mi gitmek istiyorsun acaba?" Halbuki ben onlar gitmeden önce de gitmek istiyordum ama o böyle bir şey söyleyince dedim ki ben bunu bilerek mi yapıyorum. Acaba iyi miyim aslında. Kendi kendimi mi hasta ediyorum. Sonuçta çocukluğumdan beri hep annemleri vs. hastalık hastası olmalarıyla kınamıştım. Şimdi aynı şeyi kendime mi yapıyorum. Üstesinden gelemeyeceğim, dermanı olmayan bir derdim yok gibi geliyor. Dersler mi, 12 yıldır öğrenciyim ve başardım hep. Ailevi ufak tefek sorunlarım var sadece. Onlar da büyütülecek meseleler değil. Arkadaşlarım yanımda, daha yeni yurtdışına çıktım, ciddi hastalığım yok, para sıkıntım da yok, derslerim iyi, ailem sağ ve yanımda. Peki ben neyi dert ediyorum kendime. Neden her şeyi bu kadar çok takıyorum kafama. İnsanların beni yargılamasından çok korkuyorum. Dışarıya bile bu sebepten çıkamıyorum. Bahçeye yürümeye, nefes almaya bile çıkamıyorum. Herkes beni izliyormuş ve benim hakkımda konuşuyormuş gibi hissediyorum. Adımları düzeltiyorum, ellerimi sürekli şalımla veya başka şeylerle meşgul ediyorum, yanaklarımı ısırıyorum, kaşlarımı çatıyorum, göbeğimi içime çekiyorum. Kimsenin beni izlediği yok. Ben kimseyi izlemiyorum. Neden dışarıya çıkmaya bu kadar korkuyorum. Neden bu kadar özgüvensizim. Kimse beni görünce yanındakine bir şey söylemez ya da bir şey düşünmez. Comfort zone'mdan dışarı adım atmak istemiyorum. Odamdan bile çıkmak istemiyorum. İnsanların olduğu yerde bulunmak istemiyorum. Herkesin gözü benim üstümde gibi. O kadar stresliyim ki artık fiziksel bir şeye dönüşüyor bu durum. Başım ağrıyor sürekli, en son ne zaman deliksiz uyudum bilmiyorum, uykuya dalmam saatler sürüyor, bazen kulaklıkla yatıyorum kafamdaki sesleri duymamak için, uykumda konuşmaya başladım artık, rüyalarım gerçek gibi, uyurgezer gibiyim, rüyamda gülerken gerçekte de güldüğüm için kendi gülmeme uyanıyorum, uyurken hep ayak parmaklarımı hareket ettiriyorum, artık kendime sarılarak yatıyorum, rüyalarım çok uzun ve yorucu, stresten vücudum kasılı artık, bacaklarım sürekli kramp halinde, boynum ve sırtım da. Başa çıkamıyorum galiba.Güçsüz müyüm ben. Lise bitiyor. Güzel, heyecanlı, çocuklarıma anlatmalık lise hatıralarım yok. Ne anlatıcam sabitenin bizi nasıl ağlattığını mı. Ne kadar acınası halde olduğumuzu mu. Ot gibi yaşadık lise hayatımızı. Hiç yerimden kalkmadığım günler oldu. Derslerde uyumuyorum bile. Hoca bana bir şey anlatırken yüzüne bakmadım diye 1 yıldır pişmanlıktan suratımı ekşitiyorum. Rahatlamam gerek. Evet gelecekteki Serra. Umarım iyisindir. İyileşmişsindir. Yarın psikiyatr randevum var. İyi gelir sana umarım. Her şeyi başarabilecek birisin. Bu kadar melankolik, depresif,umutsuz, stresli yaşama. the hardest thing in this world is to live in it. be brave. live.